Herkes köyünü sever ama biz köyümüzü daha çok sevdiğimizi zannediyorum. En azından köyde yaşadığımız yıllarda öyleydi.Köyümüzü çok sevmemizin nedenleri çok fazlaydı.En başta köyde yaşayan insanlar arasındaki ilişkilerin iyi olmasıydı.Bu da köyde yaşamayı daha güzel hale getiriyordu.Şimdi de köy yaşamına özlem duyuyoruz.Hayat şartları köyde yaşamamıza imkan vermiyor.Kimi zaman kısa sürelerle de olsa köye gidiyoruz.Fakat o eski köyü göremiyoruz. Köyde yaşanan bir çok âdet ,gelenek,görenek ya yok olmuş ya da eski tadında değil.Eskiden ne vardı da şimdi yok dersen bir kaçını sayalım:
Eskiden küçük şeylerle mutlu olmak vardı. Yokluk vardı. Sırtımızdaki güneşten solmuş önlük ve ayağımızdaki kara lastik mutlu olmamız için yeterliydi.Şimdi mevsimlere göre giysiler, elbiseye göre ayakkabılarımız var ama yanında bizi mutlu edecek bir şeyler eksik.Köy odaları vardı.İnsanlar odada yaşına ve bilgisine göre otururlardı.Hele hele o odada bulunan radyodan 19:00 ajansını dinlemenin önemi çok büyüktü.Ajansın bitimiyle yapılan yorumlara bu gün tv programlarında bile rastlayamayız. Bayram sabahlarında yenen toplu yemekleri unutmak mümkün mü? Düğünler,nişanlar,harman zamanı,bağ,bahçe bozumu ,daha neler neler. Cenaze evinde yas tutmak, cenazesi olan aileyi yalnız bırakmamak,40 gün radyo açmamak vardı.Akraban olsun yada olmasın bir büyüğün yanında sigara içilmezdi. 
Dünyada yaşanan gelişmeler köyümüzü de etkiledi. Önemli gördüğümüz bir çok değerimiz yok oldu. Kalanları korumak için çaba göstermeliyiz.Başarabilir miyiz?Elbette başarabiliriz.Birlik olunca başarılamayacak bir şey yoktur.

Saygılarımla..
Süleyman Keleş